Pashupatinath, de heiligste tempel van Nepal

Na het ontbijt op stap, te voet naar Pashuputinath. De tempel zou ongeveer zo'n kleine drie km van ons hotelletje liggen. Intussen weten we ook al weer dat hun km'ers wel lange km'ers zijn... Na een goed halfuur stappen komen we echter een 'naaier' met een ouderwetse voetnaaimachine tegen. Tijd om nog zo'n geldtasje voor in de broek te laten maken. Dat modelletje uit de Veritas is wel heel erg praktisch. Eén probleempje, hij spreekt geen woord Engels... Ik haal mijn tasje tevoorschijn en toon het hem. Hij lijkt ons toch ergens te begrijpen en begint in een kartonnen doos (alles buiten op straat) naar stofrestjes te zoeken... Nee, te licht, het moet iets steviger... We voelen nog eens aan het tasje en proberen hem dat zo duidelijk te maken... Hij gaat even aan de overzijde van de straat een huisje binnen en komt terug met 2 kleine lapjes stof. We kiezen er eentje en hij maakt duidelijk dat hij twee zakjes wil maken, 2 vingers... Oke dan maar, dat kan nooit kwaad... In geen tijd heeft hij die zakjes klaar, gevoerd en al en met rits uit het winkeltje aan de overkant... Netjes al de draadjes afknippen en daar zijn ze... 500 roepies, een slordige 4 euro voor beiden...
Vriendelijke man, een echte Newari, dat zag je aan zijn kledij.

Verder op stap. Wat een afgelegen straatjes, helemaal anders dan in de binnenstad. De mensen zijn hier wel ultra vriendelijk, ze wijzen je de weg, namasté langs hier en namasté langs daar...
We komen langs de wasplaats, kinderen, kledij... alles wordt er gewassen...

We komen uiteindelijk aan bij de ingang van het grote complex volledig gewijd aan de god Shiva. Shiva, de god van leven en dood, de vernietiger. Vernietiger van alle zintuiglijke geneugten... Tot stof en as zult gij wederkeren... en daar gaat het hier vooral om. Deze tempel ligt aan de Bagmati rivier en is de belangrijkste tempel in heel Nepal. Elke Nepalees hoopt in deze tempel gecremeerd te kunnen worden zodat zijn ziel gereinigd het rad van wedergeboorte zal kunnen verlaten en niet meer herboren hoeft te worden. Men komt van ver om de overledenen hier de laatste ceremonies toe te dienen en te laten cremeren. Dat zagen we al zo'n 20 meter verder vanaf de brug over de rivier. Lichamen werden aangebracht, helemaal in oranje doeken gewikkeld, werden aan de ghats met de voeten bloot in het water gelegd en door familieleden werd het gezicht met rivierwater besprenkeld. De oudste zoon of medewerkers van de tempel zorgden voor de laatste rituelen en staken uiteindelijk het vuur aan op het voorhoofd, daarna werd het lichaam volledig met hout bedekt, vuurstapels brandden alom...

Leven en dood gaan samen en zonder taboe gaat alles daar zijn gang. Je staat er gewoon bij... Kinderen spelen in het rond... En er is eigenlijks helemaal niets luguber aan... Dood hoort bij het leven en dat begrijpen zij beter dan wij!
De tempel op zich was een complex met wel honderden kleine Shiva-tempeltjes met lingam binnenin en de nandi (shiva's rijdier, een stier) zittend aan de buitenkant. Allen netjes in lange rijen naast elkaar... 

Tussen die tempeltjes waren heel wat sadhu's te vinden, sommigen bijna naakt alleen ingesmeerd met as om zich te herinneren aan de eindigheid van het leven. 

We dachten even dat we al in Varanasi (India) zaten... alleen stonden we er hier gewoon vlakbij en wordt dit alles in Varanasi toch wat afgeschermd...
Misschien een vreemd verhaal vandaag, maar wij zijn blij dat we het meemaakten...
Vanavond, na het douchen en wassen van al onze kledij (uitgerookt), zijn we op zoek gegaan naar het enige ECHTE frietkot in Azie. BK's place. Een nepalees die een paar jaar in ons landje heeft gewerkt heeft een tweedehands frituur naar Kathmandu verscheept en is er een echte frituur begonnen. Dus wij aten vanavond een grote puntzak frieten met mayonaise... Mmmm, lekker!