Tashi Palkhel, een Tibetaans vluchtelingenkamp.

In Nepal zijn 4 Tibetaanse vluchtelingenkampen. Het grootste, Tashi Palkhel zijn we vandaag gaan bezoeken. Na even onderhandelen over de taxiprijs worden we een 20 minuutjes later afgezet bij het kamp. Alleen al aan de vele gebedsvlaggen zie je dat we juist zijn. 

Het vluchtelingenkamp blijkt eerder een goed gerunde nederzetting te zijn. Ze hebben er eigen scholen, eigen ziekenhuis, eigen rusthuis, eigen grote dorpszaal en natuurlijk een eigen gompa. Je herkent de Tibetaanse bevolking direct. De dames dragen boven hun kledij altijd de gestreepte 'voorschoot'. Mannen en vrouwen hebben altijd een mala (gebedsketting) in de hand en prevelen constant de 'Om mani padme hum'. Naast de mala zie je er ook veel mensen met gebedsmolens, groot en klein...

Om bij het 'dorp' en de gompa te komen moeten we langs de vele verkoopsters. Allen willen je wel iets laten kopen en prijzen hun koopwaar aan. 

Juwelen, belletjes, mala's,... Allemaal heel mooi, maar wij moeten nog 5 maand reizen en onze tas is al zwaar genoeg. Uiteindelijk laten we ons overhalen om een mala te kopen...
We lopen even langs de school waar de leerlingen volop aan het werk zijn... 

Zangles bij de enen, groepswerk bij de anderen en de kleinsten zijn maar buiten op het gras gaan zitten met hun juf! In ieder klaslokaal hangt de Dalai Lama.

Op de wand van de afscheiding staan enkele mooi gezegden geschilderd...

Achter het schoolgebouw loopt een trap omhoog naar nog meer vlaggetjes en een chörten, een boeddhistisch monumentje. Overal waar je kijkt zie je vlaggetjes, een kleurrijke bedoening!

Via een klein steegje lopen we het dorp binnen. Wie thuis is, is oud... de jonge bevolking is naar Pokhara om te werken of souveniers te verkopen. Die mensen zijn heel vriendelijk en groeten ons 'tashi delek'... de Tibetaanse groet. 

Opeens horen we luide trommuziek en gezang. We volgen het geluid en komen bij een kleine tempel. Schoenen uit en binnengaan. Men doet direct teken dat we mogen gaan bij zitten en even later komt een dame vragen of we thee wensen. We luisteren en kijken vooral naar de vier mannen die met bel en handtrom voor de 'muziek' zorgen. Het zijn gebeden... 

De vier mannen zijn waarschijnlijk de sjamanen van het dorp... Even later blazen ze op een menselijk bot (een ellepijp of dijbeen) en klingelen met de bel. De gezangen zijn intens en heel speciaal... 
Na een tijdje danken wij hen in stilte en wandelen verder...
We komen langs een aantal mani-stenen, mooi gekleurde tekens versieren rotsen en stenen, andere zijn gebeiteld. 
Steeds opnieuw de 'Om mani padme hum'...

Op naar de gompa want daar zijn de poetswerken afgelopen. Alle jonge monniken moesten de gompa en hun verblijven kuisen met instructies van een hoofdmonnik... En ze deden het voortreffelijk!

s

Dan eerst nog even aan het grote gebedswiel draaien...

En de puja of gebedsdienst kon beginnen. Wij sluiten aan en mogen  ons op kussens langs de zijkant zetten. In deze gompa is het een levendige dienst. De jonge monniken zingen uit luide borst, de trommen roffelen en de hoorns blazen voluit. Foto's nemen mag niet, maar ik deed het onopvallend stiekem toch...