Wandeling naar Tharu dorpen in de buurt...

Deze morgen worden we om 8u wakker in een mooie nog steeds duistere kamer. Zalig als je zoals ik graag in het donker slaapt. De zon kan niet rechtstreeks in de kamer schijnen en daardoor is die ook lekker koel.
Na een stevig ontbijt: toast met omelet en gebakken aardappeltjes met stukjes groenten, verhuizen we naar een gelijkaardige kamer maar met airco. De airco zit in de prijs en is goed om muggen buiten te houden, vandaar...
Heb toch een beetje de schrik voor muggenbeten te pakken... ik heb nog nooit zoveel gesmeerd...
Wandelsandalen aan en op stap. We kregen een getekende kaart van een gids om de Tharu dorpen op te zoeken... Niet de toeristische maar de echte waar men nog zonder elektriciteit en lopend water samen leeft. De Tharu is een bevolkingsgroep van de Terai in Nepal. Vreemd is dat deze groep immuun blijkt te zijn aan malaria die hier in het moessonseizoen veelvuldig voorkomt. Andere etnische groepen worden ziek, zij niet...

We beginnen het plan te volgen en lopen in de hitte zo'n 5 km, langs de draad van het Nationaal park, langs velden en kleine huisjes tot in het eerste Tharu dorpje. De huizen zijn er gemaakt van olifantengras uit het park (in de maand januari mag de bevolking onbeperkt rooien, ze moeten zorgen dat ze voldoende hebben voor het hele jaar ver) en bekleed met leem.

Het dak is vaak van stro of golfplaten. 

 Ze wonen er behoorlijk primitief maar zijn fier op hun traditie en houden ervan op de foto te gaan! Je ziet de dames granen sorteren, mosterdzaad ligt in de zon te drogen, hooibergen worden aangelegd,... Iedereen is hier behoorlijk druk in de weer!

We bezoeken het Tharu cultureel museum. eerst is er niemand, dan komt een man afgelopen die deur na deur opent, maar veel is er echt niet te zien... enkele potten en manden, een bed en wat instrumenten...
Verder naar het volgende dorp Sirahani of niet? Zo'n 2 km zeggen ze... maar het blijken er zeker weer een 5, 6-tal te zijn! Intussen loopt Roswitha net als de plaatselijke inwoners onder haar paraplu. Mijn mokkie is echt al aangepast!

Na een heel eind wandelen zien we wat huizen, oef... we zijn er... Lekker niet! We zijn nog maar aan een kruispunt waar enkele winkeltjes zijn... Vlug een Mirinda (lokale fanta) om wat suiker en nieuwe energie op te doen... 

Een paar jongens zijn hier aan het carommen (het bordspel dat wij vorig jaar van Sri Lanka meebrachten). Het bord is hier nog groter en het wordt 2 tegen 2 gespeeld. Ze kijken heel verbaasd dat wij daar interesse voor hebben. Carrom is een mannenspel en voor vrouwen eerder taboe... zonder ons gerekend!

Verder op stap, langs een rivier, over een brug en uiteindelijk komen we in Simrahani aan. 

Een dorp dat net weer een stukje authentieker is dan het vorige... Hier bijna geen steen of hout meer te zien in de huizenbouw. 

De kinderen komen aangelopen, de volwassenen ook en het heeft ons een beetje een ongemakkelijk gevoel. Je kunt hier niet voor allen een wilde weldoener zijn...

Even rondturen en dan starten we de terugweg... met de moed een beetje in onze schoenen. Zover nog! Taxi's rijden hier niet, dus het moet wel!
Terug aan de kruising zie ik een truck staan. Rechtstreeks ernaar toe en ik vraag zonder schroom als men ons in Sauhara kan droppen... Even gepeins, dan komt de jonge chauffeur van bij de carromspelers en uiteindelijk wordt het een ja! En zo worden we een 10 - 15 minuten later aan onze lodge afgezet. 

Moe maar voldaan en blij met onze ervaringen!