Varanasi, chaos en rust tegelijk!

17 november.

Om 6u uit de veren. We nemen uiteindelijk toch een taxi naar de grens in Sunauli. Met de ‘local’ bus zou het traag gaan en liepen we het risico dat de bussen naar Varanasi al vertrokken zouden zijn. We moesten nog door de immigratiediensten van beide landen en wisten ook niet hoe lang dit zou gaan duren… Misschien ook best want er hing een dichte mist waardoor de chauffeur trager moest gaan rijden… Gelukkig!

Hij zet ons uiteindelijk af bij de Nepalese immigratie. 

Papieren invullen, paspoort afgeven, wachten, stempel er in en klaar is kees. We zagen er maar twee andere toeristen… niet druk dus. Op naar de volgende stap: India binnenwandelen. 

Direct al bagagecontrole! Twee douane-dames wilden dat Roswitha haar reistas opende… Ze neusden erin van onder tot boven.  Ze haalden er zelfs ons klein waterkokertje uit en vonden het een handig ding… alles moesten ze zien… Ik was al tevreden en dacht er van onder te kunnen muizen. Maar niks was minder waar, na de tas van Roswitha was de mijne aan de beurt… Same same… Nieuwsgierig waren ze wel! Maar ze gaven ons een mooi compliment onze tassen waren mooi geordend en alles zat piekfijn weg… alvast tot voor zij ze overhoop haalden!

Nu naar de Indische immigratie. Weer papieren invullen, pasport afgeven,… maar even later konden we naar de bushalte verderop vertrekken. Een hoop mannen klampten ons aan. ‘Waarom niet met de jeep, de bus zou 15u duren, geld wisselen, er is geen bus, waarom geen taxi,…’ Ze bleven maar aan onze oren zagen, maar we stapten resoluut door tot aan de bus standplaats. Als eersten stapten we op en kregen de driezit-zetel net achter de chauffeur voor ons beidjes. Luxe. De bagage netjes voor ons bij de chauffeur, zo konden we er een oogje ophouden. 

Een man stapt op en doet zich voor als conducteur. Hebben we al tickets gehaald? Nee… Hij vraagt 900 roepies (11 euro) en gaat de bus af… Een oude man achter ons begint te roepen en zegt “not good, not good”. Ik krijg het spelletje door en vlieg naar de uitgang. Daar staat deze man bij de echte conducteur die hem net een ticket geeft van 2 x 279 roepies. Ik eis mijn geld terug en na wat overtuigingskracht krijg ik alles terug. Ik koop de kaartjes later op de bus, 558 roepies welgeteld! Het wordt een lange rit. Uiteindelijk 11 uur ‘bussen’ met 3 stops van 10 minuten. Net genoeg om even je benen te strekken en vers geroosterde pindanootjes te kopen voor het volgende stuk… We zien het als 300 km sight-seeing doorheen Uttar Pradesh....

In Varanasi aangekomen met een riksja naar onze guesthouse. Kedar GH heeft prachtige reviews op tripadvisor maar valt ons toch behoorlijk tegen. De kamer was heel Spartaans, geen lakens (gevraagd en uiteindelijk toch gekregen), maar 1 handdoek, de douchekop volledig verkalkt, dus met het emmertje douchen, de badkamer klein en donker, … en veel muggen in de kamer zonder muskietennet! Alleen het bed was het zachtste van de afgelopen maand. 

18 november.

We boekten 3 nachten via internet dus besloten we deze morgen toch onze grieven te laten weten (doen we niet snel hoor!). We kregen direct een andere kamer met goed dubbel bed, veel betere badkamer en tot nu toe geen muggen…

Na deze 3 nachten zien we wel... misschien zoeken we wat anders voor de 5 nachten die ons dan nog resten… 

De eigenaar is wel heel behulpzaam. Tekent plannetjes langs waar we moeten lopen om bij de verschillende tempels  te komen, geeft info en waarschuwt ons voor de gebruikelijke ‘toeristenvallen’… 

We gaan op stap, de stad in… Help wat een chaos! Het lijkt hier nog chaotischer dan in de rest van India. Langs alle kanten scheren auto’s, moto’s, riksja’s, koeien, voetgangers en fietsen langs je heen. Je springt van her naar der. Er wordt getuut en gerinkeld… Geen enkel rustig plaatsje!
We zien overal al kraampjes met bloemenkransen en offertjes, we weten zo dat we in de buurt komen...

Uiteindelijk vinden we de eerste tempel, de monkeytempel… Daar mogen we niet binnen met de camera en tas… Oké dan laten we die voor gezien. Overal zie je weer die mooie offerkransen, kleurrijk ! De durgatempel is minder streng. De tempel met rode torens is anders dan in Zuid-India waar ik ze mooier vind. 

We wandelen een heel eind en vinden gelukkig een kraampje met verse kokosnoten. Verfrissend!

De drukte hebben we wel gehad en we besluiten de Ganges, ‘the River of God’ te gaan zoeken. 

Het is er een stuk rustiger, al lopen er ook veel mensen, koeien en buffels langs de ghats. Er staan zoveel prachtige gebouwen langs het water te verkommeren. Nu tonen ze nog hun schoonheid maar binnenkort zijn ze overwoekert of afgebrokkelt… hopelijk grijpt men op tijd in...

De Ganges is toch wel heel imposant. De rivier is breed en in de verte zie je de andere oever. 

Bootjes varen op en af. We lopen langs de ghats, stenen trappen die komen van de stad boven naar de oever van de rivier beneden. 

Iedere ghat heeft wel z'n tempel, klein of groot en is voor iets gekend. 

Hier zie je mensen bidden, baden, zich wassen,… 

Kinderen verkopen er drijvende offertjes: een schaaltje uit bananenblad met bloemetjes en kaarsje. De bedoeling is ze op de Ganges te plaatsen voor voorspoed... Bootsmannen roepen je toe een boottocht te maken...

De rivier heeft voor velen een heel speciale betekenis. Nu de avond begint te vallen verzamelen meer en meer sadhu’s, goeroe's en baba's bij de rivier. De éen al gekker dan de andere. De éen al echter dan de andere... 

Het staat er om bekend dat veel van hen in naam van Shiva hier ganja (cannabis) roken. De stenen pijpjes,chillams gaan van hand tot hand onder het mom van spiritualiteit. Geestverlichtend...?